Co do życia uczuciowego to leży i kwiczy (kolejny związek poszedł się paść jednak muszę wam powiedzieć że bardzo mi pomógł się ogarnąć i myślę że był mi potrzebny. Pomógł pozbierać się po moim „Sasuke” i myślę że przygotował mnie na bycie taką Sakurą jaką kreuję na tym blogu: silną, niezależną i stale walczącą o swój cel. To jeszcze nie był mój „Kakashi” ale wiem że wszystko się ułoży – z nim czy bez niego 😉
Zalała ją tak wielka ulga i szczęście gdy zobaczyła jego delikatny uśmiech na pokiereszowanej twarzy, że bez namysłu rzuciła się na niego. I w pierwszym momencie ściskał ją równie mocno jak ona jego choć nie powinien mieć tyle siły. Lecz to trwało tylko chwilę. Poczuła ukłucie smutku gdy Kakashi odsunął ją od siebie. Pochwycił ją za ramiona i odsunął delikatnie lecz stanowczo. Widziała jak jego ręce drżą od wysiłku.
- To.. boli...
Zobaczyła krew pojawiającą się na bandażach i zrozumiała, że ta chwila wysiłku kosztowała go o wiele więcej niż dawał po sobie poznać. Dopadła do torby i zaczęła wyciągać sprzęt. Musi zatamować krwawienia i zmienić opatrunki. Poukładała skrupulatnie przyrządy oraz maści podarowane przez dziadka Kaito i założyła rękawiczki spoglądając ukradkiem na Kakashiego.
- Muszę zmienić opatrunki. Czy.. mogę?
Dziwnie się czuła pytając go o zgodę. W ciągu ostatnich dni po prostu robiła co trzeba jednak teraz.. On w tedy nie wiedział. Teraz był świadomy tego jak bardzo musi się przed nią obnażyć.
- Rób co trzeba Haruno.
Nabrała głęboko powietrza i odsłoniła ranę na brzuchu która zakrwawiła najmocniej. Musi dołożyć parę szwów bo w niektórych miejscach pękły z wysiłku. Widziała jak jego ciało drży a ona z całych sił starała się wmówić sobie, że to nie on. Że to ktoś całkowicie obcy i to wcale nie z jej winy powstały te wszystkie rany.
I nawet przez chwilę jej się to udawało. Skupiła się na swojej pracy i skrupulatnie zakładała szew za szwem, odkażała, smarowała i zaklejała mniejsze i większe skaleczenia. Starała się ze wszystkich sił jednak wciąż nie umiała wyrzucić go z głowy a jej oczy robiły się coraz bardziej wilgotne. Gdy tylko skończyła zakładać ostatni opatrunek zerwała się nie patrząc na niego i zaczęła sprzątać przybory medyczne. W małej chatce zapadła głucha ciążąca cisza a ona z całych sił starała się dojść do siebie. Nie może się rozkleić. Nie teraz.
- Usiądź tu.
Dobiegły ją ciche słowa jounina. Odwróciła się wciąż nie patrząc mu w twarz. Kątem oka dostrzegła jak wskazuje miejsce obok siebie. Słyszała w jego słowach zdecydowanie i wiedziała co teraz nastąpi. Bała się tego momentu od kiedy uciekli. Osunął się na posłanie jednak nie widziała w tym ani grama słabości. O nie. Słabe było tylko jego ciało. Jego duch nabierał siły a jej serce zalał smutek. Przez chwilę zapomniała dlaczego był w takim stanie. Lecz wspomnienia wróciły do niej falami sprawiając, że poczuła rosnącą rozpacz. Przed chwilą jeszcze siedział roześmiany i pomimo tego w jakim stanie był w jego oczach widziała iskierki radości. Przez chwilę cieszył się tak jak i ona. Lecz teraz powrócił dowódca, który przejmował kontrolę. Przed oczami stanął jej obraz bezwzględnego wściekłego Hatake, gdy nakrył ją uciekającą z domu nieletnich prostytutek. I tak jak w tedy poczuła chęć buntu tak teraz pochyliła głowę na znak ukorzenia. Doskonale wiedziała, że w kwestii misji miał całkowite prawo być na nią wściekły. I wiedziała, że powinna ponieść wszelkie konsekwencje.
- Opowiedz co się stało.
Nabrała głębokiego oddechu i zaczęła snuć cichym głosem historię ucieczki z Yamataki. Nie odważyła się spojrzeć na niego przez całą opowieść streszczając wszystko co działo się w areszcie. Opowiedziała Hatake o tym jak odurzali ją miksturą wyczyszczającą pamięć i o tym jak zrozumiała dlaczego nic nie pamięta. Starając się opanować drżenie opowiedziała też o strażniku i o tym jak uwolniła się z celi by wrócić się po niego i uwolnić się z aresztu. Nie podniosła głowy nawet gdy wspomniała o pomocy Hiro i dziewczynek. Bała się, że zobaczy wściekłość na jego twarzy na samo wspomnienie o nich. Następnie opowiedziała o tym jak próbowała odzyskać pamięć lecz ominęła wzmiankę o tym jakie było tego ryzyko. Nie powinien wiedzieć, że położyła na szali swoje życie podczas gdy jego wisiało na włosku właśnie przez nią. I gdy zaczęła opowiadać o tym jakie miał obrażenia poczuła jak pojedyncze krople łez spływają po jej policzkach. Włosy zasłaniały jej pochyloną twarz lecz wiedziała, że on i tak będzie wiedział. I nienawidziła się za tą słabość lecz gdy zaczynała wymieniać wszystkie krzywdy jakie przez nią przeżył jej serce krwawiło równie mocno co jego rany w tedy.
Nie dała rady dokończyć. Zamilkła przy wyrwanych paznokciach i z całego serca próbowała się opanować jednak było to dla niej zbyt wiele. Cichy szloch wyrwał się z jej ust lecz wewnątrz siebie wyła jak ranione zwierze. Wszystkie wyrzuty sumienia zalały ją z całą swoją mocą. Nie miała prawa prosić o wybaczenie. To była tylko i wyłącznie jej wina. Jej wina..
-To moja wina.. moja wina..
Dopiero teraz zrozumiała, że szepcze te słowa jak mantrę kiwając się w przód i w tył niczym człowiek w psychozie z głową schowana w dłoniach. Poczuła na swoich rękach ciepły płyn spływający aż po nadgarstki i gdy uchyliła załzawione powieki zrozumiała, że to krew z zadrapań jakie robiła na swojej twarzy.
Bała się spojrzeć na Kakashiego. Nie chciała widzieć wściekłości w jego oczach. A jeszcze bardziej bała się zobaczyć w nich zawód. Rozczarowanie. Ból. Zdradę. Rzeczy na które w pełni zasługiwała.
Pochyliła się jeszcze mocniej i padła na klęczki..
Omal nie zginął. Jej mentor. Jej przyjaciel. Jej Kakashi. Człowiek, który tylekroć ratował ją z opresji. Który tyle dla niej zrobił i zawsze nadstawiał za nią karku. Który zawsze był obok gotowy stanąć między nią a niebezpieczeństwem. A ona? Prawie go zabiła.
A najgorsze jest to że nawet nie wiedziała jak go przeprosić za coś co było częścią niej. Za coś co pewnie zrobiłaby jeszcze raz.
Poczuła jak drżące dłonie chwytają ją i delikatnie próbują unieść do góry. Nie umiała opanować łez lecz dała się podnieść tym słabym dłoniom. I w tedy poczuła że Hatake przyciąga ją do siebie i zamyka w objęciach. Przez myśl przebiegła jej podobna chwila, gdy po ataku w Tokigamie uspokajał ją w ten sam sposób.
Tego już było za wiele. Rozpacz zalała ją jak tsunami i porwała w otchłań beznadziei, którą próbowała okiełznać od momentu kiedy odzyskała pamięć. Dopiero co wygrał ze śmiercią, która byłaby jej winą. A potrafił wziąć ją w ramiona, gładzić jej włosy i szeptać do ucha słowa ukojenia. W tej chwili nienawidziła siebie jeszcze mocniej.
- Ciii.. Już dobrze.. Nic mi nie jest.. Uspokój się.. Sakura no już.. Nie płacz już wszystko dobrze.
Jesteśmy cali.. Oboje żyjemy.. To nie Twoja wina.. Już jest dobrze.. Żyję dzięki Tobie..
Podniosła zapłakany wzrok i napotkała jego zmartwione czarne oczy. Matko... On jeszcze się o nią martwił. Po tym wszystkim.
Uwolniła się z uścisku i tym razem to ona objęła jego przyciskając jego głowę do piersi, gładząc jego włosy i delikatnie pieszcząc zmaltretowaną twarz odsłoniętą nie wiedzieć kiedy.
- Wybacz mi.. wybacz Kakashi proszę... Przepraszam tak strasznie mi przykro... Wybacz mi...
Poczuła jego ręce oplatające się wokół jej tali i usłyszała słowa, których tak rozpaczliwie teraz potrzebowała.
- Wybaczyłem już dawno.
P.s. Wiem że ten rozdział jest ciut podobny do poprzedniego bo kończy się w podobny sposób. Ale myślę, że jak przeczytacie oba to zrozumienie ile podziało się od jednego uścisku do drugiego ;)
Macie tu kupę nieszczęścia (Sakura) 😄 Ale spoko jej stan nie potrwa już długo 😏
Jeśli się zastanawiacie jak Kakashi patrzył na Sakurę podczas tej rozmowy to tu mace mniej więcej ten biedny wzrok 💔
Bardzo podoba mi się ten art. Widać jak oboje cierpią i oboje tulą się do siebie.. Słodko! 😃😍😙
P.p.s. Widziałam, że w niektórych komentarzach padło hasło COVID-19 😄 Tak jestem pielęgniarką i tak pracuję na oddziale intensywnej terapii jednak spokojnie - jeszcze nie miałam przypadku.. i Oby go nie było...
BTW! Wesołych Świąt kurde! 😊
