One shot - It's over

Daję wam krótkiego szota na przystawkę 😊 Tym razem kto inny jest zły 😈

Prace nad kolejnym rozdziałem trwają 😘

OSTRZEŻENIE: Przekleństwa w małych ilościach 😏


Przykucnął na gałęzi uważając na każdy szmer.

Noc. Jego ulubiona pora.

W nocy nie widać prawdy. Widać tylko zarys rzeczy i zdarzeń, które mówią obserwatorowi jedynie o części tego co obserwuje.  Ciemność zakrzywia świat i sprawia, że jest bardziej znośny. Tak przynajmniej sądził.

Oddychał powoli i głęboko zmieniając swoje ciało w strunę wyczuloną na najmniejsze drgnięcie. Poruszał się płynnie i precyzyjnie tak, by nie wydać z siebie najmniejszego dźwięku. Poprawił maskę i wlepił wzrok w uśpiony obóz rozpościerający się pod nim. Wszyscy już spali a ostatnie strużki dymu unosiły się nad wygasłym ogniskiem stanowiąc jedyny ruch wśród stoicyzmu jaki prezentował się u jego stóp.

Dawno nie był na misji. Zrezygnował z ANBU żeby się niepotrzebnie nie narażać. Posłuchał kogoś odsuwajac na bok swoją naturę. Wielki błąd, który boleśnie odczuł.

Musiał wrócić. Potrzebował tego, żeby znów być cieniem skradającym się w nocy. Wykonującym brudną robotę. Zabijającym z zimną krwią. To dawało ukojenie. Pomagało nie myśleć. ANBU dawało to czego teraz najbardziej potrzebował. Pozwalało pozbyć się uczuć.

Wszystko skończone.

Tak po prostu.

Skreśliła 2 lata z ich życia ot tak. Po tym wszystkim co razem przeżyli. Po uprzedzeniach jakie musieli pokonać. Po tym ile poświecił by z nią być. Ile szyderstw i gróźb zniósł. Ile dał jej z siebie.

Wróciła do Uchihy.

Kurwa dlaczego zawsze wszystko sporwadza się do Uchihy?!

Głupi.. Miał nadzieję, że z tego wyrosła. Że to była tylko szczenięca miłość ze złym zakończeniem. Jakże gorzko się pomylił.

Przed oczami stanął mu wczorajszy dzień. Kiedy otworzył drzwi do ich mieszkania i zastał ją z nim. Pieprzącą się w ich łóżku. Kurwa ich łóżku!

Wybuchnął autentycznym śmiechem, gdy speszona zerwała się z i owinięta pościelą, którą sama wybrała jeszcze tydzień wcześniej zaczęła się gorączkowo tłumaczyc. "To nie tak jak myślisz!"

A co do cholery innego można myśleć?! Tylko jedno. Wszystko skończone. It's over.

Nie wiedział dokładnie jak nazwać to co teraz czuł. Zawód? Wściekłość? Gorycz? Uczucie, że gdzieś tam w głębi się tego spodziewał? Czy też może wstręt do samego siebie, że jej zaufał?...

Że mimo swoich podejrzeń pozwolił jej zbliżyć się do siebie. Że wpuścił ją do swojego serca i umysłu... Że rozgościła się tam dając nadzieję na szczęście.

Złapał swój plecak i wyszedł. Bez słowa.

Skierował się do siedziby ANBU i wziął pierwszą morderczą misję jaką mu zaproponowali. Wyruszył od razu. Założył, że będzie wiedziała że ma się pakować.

Teraz wysunął z pochwy kunaia i zmierzył go w ręce. Uspokoił oddech, który nie wiedzieć kiedy przyspieszył i odrężył napięte ciało. Musi się wyciszyć. Teraz jest tylko i wyłącznie on i misja, którą trzeba wykonać.

Zeskoczył z drzewa i bezszelestnie zakradł się do najbliższego namiotu. Czuł jak jego adrenalina podnosi się do góry a serce zaczyna coraz mocniej bić ekscytując się na myśl o tym co go czeka.

O tak... Będzie zabijał. Zadawał ból. Potrzebował tego. I miał wielką nadzieję, że chociaż jeden z tych ludzi, których pozbawi życia tej nocy będzie brunetem o czarnych oczach.



Łapcie tu wkurzonego Kakasia 😈